در سال‌های منتهی به «جنگ داخلی آمریکا»، این کشور شاهد وقایعی چون دوقطبی شدنِ عرصه‌ی سیاسی، سوءظن شدید مردم نسبت به یکدیگر، و رواج توهم توطئه در سطح افکار عمومی بود. در این مقاله، یکی از سرشناس‌ترین مورخان آمریکا دیدگاه خود را درباره‌ی تفرقه و دوپارگی در آمریکای آن دوران و آمریکای زمان حال طرح می‌کند.
یکی دو روز مانده به عید نوروز سال ۱۳۹۴ بود که یک ویدئوی تکان‌دهنده افکار عمومی جامعه‌ی فارسی‌زبان را برآشفته کرد. صدها مرد خشمگین افغانستانی، با چوب و خشت و لگد، به جان زن جوانی به نام «فرخنده ملک‌زاده» افتاده بودند، در حالی که پلیس کابل جابه‌جای تصاویرِ منتشرشده ایستاده بود و هیچ مداخله‌ای نمی کرد.
در سال ۱۹۱۲ زمانی که عبدالبهاء به امریکا سفر کرده بود، سیاهان هنوز علناً نژاد فروتر محسوب می‌شدند و با تبعیض‌های فاحش اجتماعی و اقتصادی، و کاملاً جدا از سفیدپوستان زندگی می‌کردند. عبدالبهاء در سفر خود بارها تابوهای اجتماعی آمریکا را شکست و بر تساوی نژادها تأکید کرد.
یک قرن از پیروزی انقلاب کمونیستی در روسیه، مورخان و پژوهشگران به بازنگری و مرور جنبه‌های مختلف این انقلاب، از جمله «هنر انقلابی» آن، روی آورده‌اند. پرسش اصلی آنان این است: چگونه هنرِ تجربه‌گرا و آوانگاردی که در اوایل انقلاب رواج پیدا کرده بود، در سال‌های آینده به عنوان سبکی منحط و بیگانه مردود شناخته شد؟
جی. پی. مورگان (۱۸۳۷-۱۹۱۳) یکی از ثروتمندترین و مقتدرترین سرمایه‌داران آمریکا و صاحب بسیاری از مهم‌ترین صنایع و شرکت‌های آمریکا در زمان خود بود. او مجموعه‌های هنری و کتاب‌های خطی نفیسی هم داشت، از جمله آثار مولانا و حافظ، که در کتابخانه مجلل‌اش در نیویورک نگه‌داری می‌کرد. وقتی عبدالبهاء در نیویورک بود جی. پی. مورگان از او دعوت کرد که در کتابخانه‌اش به دیدار او برود.
آغاز قرن بیستم، در زمان سفر عبدالبهاء به آمریکا، دوران شکوفاییِ صنایعِ بزرگ در آمریکا بود، و سرمایه‌داری و فقر به موازات هم با سرعت بی‌سابقه‌ای رشد می‌کرد. مسئله‌ی شکاف‌های اجتماعی بین فقیر و غنی و راه‌هاى تعدیل آن یکى از موضوعاتى بود که عبدالبهاء در صحبت‌هایش مکرر به آن مى‌پرداخت. یکى از کسانى که عبدالبهاء با او در این باره گفتگو و مکاتبه داشت، اندرو کارنگی بود، که می‌گویند ثروتمندترین سرمایه‌دار زمان خود بود.
عبدالبهاء با بسیاری از اندیشمندان معاصر خود در جهان اسلام که به دنبال اصلاح و تغییر جوامع مسلمان بودند ارتباط دوستی و همفکری داشت، از جمله محمد عبده، متفکر اصلاح‌طلب مصر
در دهه‌ی ۱۹۲۰، گروهی از زنان خانه‌دار آمریکایی، برای دست یافتن به آزادی و زندگی آرمان‌شهری، به اتحاد جماهیر شوروی مهاجرت کردند. با وجود تلاش آن‌ها برای کمک به ساختن «آرمان‌شهر» شوروی، اکثر این زنان در مواجهه با خشونت، استبداد، و سرکوب حاکم بر آن جامعه سرخورده شدند.