در هنگام بحران‌های سیاسی، اقتصادی و اجتماعی، مردم به شدت وسوسه می‌شوند که برای دلیل تراشیدن برای امرِ غیرمنتظره به نظریه‌های توطئه روی بیاورند. به نظرم این امر سه علت دارد: حس از دست دادن کنترل، خلأ اطلاعاتی و معرفتی، و اضطراب ناشی از وقوع رویدادهای ناگوار.
پس از هر حمله‌ی تروریستی، بی‌درنگ می‌پرسیم چه کسی و چرا ممکن است چنین کاری بکند؟ وقتی پای دین در میان است پرسش‌ها تشدید می‌شود. همیشه اوضاع بر همین منوال است، خواه مهاجمان اعضای داعش در حملات پاریس باشند یا...
من در دو سال و نیم گذشته انگیزه‌های تروریست‌ها را مطالعه کرده‌ام تا بتوانم به پیشبرد بحث دربار‌ه‌ی پیشگیری از حملات بعدی کمک کنم. من با روان‌شناسان، افراط‌گرایان سابق، کسانی که با متهمان تروریستی در زندان کار می‌کنند، مأموران عالی‌رتبه‌ی پلیس و قربانیان مصاحبه کرده‌ام...
وقفه‌ی کنونی در آهنگ پرشتاب حملات تروریستی فرصت مناسبی را ایجاد کرده تا به آینده‌ی تروریسم بیندیشیم. تروریسم، به شکل‌های گوناگون و تعاریف مختلف، یکی از ویژگی‌های جوامع سازمان‌یافته از بدو پیدایش تاریخ مکتوب بوده است. اکنون پژوهشگران تروریسم باید به این پرسش مهم پاسخ دهند که این پدیده در آینده به چه شکلی درخواهد آمد .مدافعان تندرو محیط زیست دستِ بالا را خواهند داشت یا مخالفان افراطیِ صنعتی‌شدن فزاینده یا دین‌داران متعصب یا ایدئولوژی کم‌طرفداری که هنوز ظهور نکرده است؟
تنها معدودی از فیلم‌های عربی مثل واعظ تلویزیونی آن‌قدر شهامت داشته‌اند که به تأثیرات زیان‌بار رابطه‌ی میان حکومت و اسلام بپردازند. مجدی احمد علی موفق شده تا اوضاع تیره و تار زمانه را به تصویر کشد و رمان مولای ما (2012) اثر ابراهیم عیسی را با شور و شوق و شوخ‌طبعی خوشایندی به فیلم برگرداند.