شیوا نظرآهاری

نمی‌دانم تا به حال اسم زن فصلیه به گوش‌تان خورده است یا نه. احتمالاً ما بیشتر از این واژه که مخصوص اقوام عرب است، واژه‌ی خون‌بس را شنیده‌ایم که یعنی برای پایان دادن به دعوای خونین میان دو قوم، زنی از طایفه‌ی قاتل به طایفه‌ی مقتول داده می‌شود. در میان اعراب هم چنین رسمی هست اما آنها نام دیگری بر این زنان می‌گذارند؛ زن فصلیه یعنی زنی که دعوایی را حل و فصل کرده است.

تاریخچه‌ی ایدز و مواجهه با آن تنها به مراقبت‌‏های پزشکی خلاصه نمی‏‌شود بلکه محرومیت‌های اجتماعی و مبارزات سیاسی را نیز دربرمی‎گیرد. همچون بسیاری از دیگر بیماری‌های همه‌گیر، الگوهای تبعیض‌آمیز و نابرابری بر این بیماری هم تأثیرگذار بوده است و شیوع ابتدایی آن در میان گروه‏‌های حاشیه‎نشین به همجنس‎گراهراسی، نژادپرستی و بی‎اعتنایی به معتادان به مواد مخدر انجامیده است.

سال‌هاست که دلم می‌خواهد این خودانتقادی را جایی بنویسم، اینکه چطور تک‌تک ما ناگهان بی‌آنکه متوجه باشیم در سال ۸۸ به صرف دستگیری و زندان رفتن، به نحوی تبدیل به قهرمان شدیم. اینکه چطور بعضی از آدم‌هایی که در آن خردادماه دستگیر شدند و به زندان رفتند، و نه همه‌ی آنها، پس از آزادی با دنیای متفاوتی مواجه شدند که آنها را قهرمان می‌پنداشت و به تبع آن انتظار اعمال قهرمانانه از آنان داشت.