حسن در مسابقه‌ی کارشناسی قهوه در ترکیه نفر سوم شده، او کسی را روی تشک کشتی زمین نزده، کسی را با مشت‌های خود از رینگ بوکس بیرون نینداخته است، برایش در مقام سوم کارشناسیِ قهوه سرود ملی هیچ کشوری پخش نشده اما در عوض صاحب کافه‌ای در محله‌ی فاتح استانبول به او تلفن کرده و استخدامش کرده است. حسن یک سال و نیم پیش از تهران آمده، آذری است و ترکی استانبولی را هم به روانی صحبت می‌کند.
صدایش دیگر آن صدای مطمئنِ همیشگی نبود. می‌گویم خوب؟ چرا حالا یک‌مرتبه این‌قدر سخت شد؟ تا چند ماه پیش حاضر نبودی برای دیدن دخترت به خارج بیائی می‌گفتی او بیاید، ببیند، شرایط را ببیند، به همین جا عادت کند بداند که همان آینده‌ای را که برایش رفته باید همین‌جا پیداکند.
بنا به گزارش آژانس پناهندگان سازمان ملل، حدود ۴.۳ میلیون ونزوئلایی از این کشور گریخته‌اند. بسیاری از آن‌ها به کشورهای همسایه از جمله اکوادور یا کلمبیا مهاجرت کرده‌اند. اما در یک چرخش غیر‌منتظره‌ی تاریخی، یهودیان ونزوئلا سعی کرده‌اند از فرصت زودگذری که دولت اسپانیا برایشان فراهم آورده برای مهاجرت به آن کشور استفاده کنند، کشوری که تا کنون درباره‌اش چیزی نمی‌دانسته‌اند.
در دهه‌های ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰ به فکرمان هم خطور نمی‌کرد که به آلمان سفر کنیم. پدر و مادرم جزو آدم‌هایی بودند که نمی‌خواستند اتومبیل ساخت آلمان بخرند و اعلام کرده بودند هرگز پا در آلمان نمی‌گذارند. نظر مادرم این بود که: «نباید یک شاهی بهشان داد».