علاقه‌ی آمریکایی‌ها و بریتانیایی‌ها به منابع هیدروکربنیِ عظیمِ خلیج فارس ناشی از نیاز به تأمین سوختِ خود نیست. قبلاً بریتانیا مقدار زیادی نفت از عربستان سعودی وارد می‌کرد اما اکنون اکثر مایحتاج خود را از دریای شمال به دست می‌آورد و از دهه‌ی ۱۹۸۰ به بعد میزان واردات نفتی‌اش از خلیج فارس زیاد نبوده است؛ حالا نفت عربستان سعودی تنها ۳ درصد از واردات بریتانیا را تشکیل می‌دهد. آمریکا همیشه فقط مقدار ناچیزی نفت از خلیج فارس وارد کرده و از پایان جنگ جهانی دوم تا کنون عمدتاً صادرکننده‌ی نفت بوده است.
سقوط ونزوئلا به ورطه‌ی آشوب سیاسی و اقتصادی در سال‌های اخیر، هشداری درباره‌ی تأثیرات زیان‌بارِ وفور منابع طبیعی بر کشورهای در حال توسعه است.
برجام و بازگشایی دروازه‌های تجارت میان ایران و کشورهای خارجی به سود کیست؟ ایران، کشورهای خارجی یا هر دو طرف؟ نویسنده می‌کوشد با استناد به الگوها و داده‌های معتبر اقتصادی به این پرسشِ مهم پاسخ دهد.
دادوستد ذخایر اقتصادی ملت‌ها، مانند نفت و گاز و کانی‌های گران‌بها، چه نسبتی با اخلاق و عدالت دارد؟ در خرید و فروش این ذخایر چه ملاحظاتی را باید مد نظر قرار داد؟ چگونه می‌توان با رعایت این ملاحظات، از تبدیل ذخایر اقتصادی به ابزار استبداد و بی‌عدالتی جلوگیری کرد؟ لیف ونار در کتاب تازه منتشرشده‌ی خود به دنبال یافتن پاسخ‌هایی برای این پرسش‌های سرنوشت‌ساز است.