عشق‌آباد که امروز پایتخت جمهوری ترکمنستان است، زمانی بیش از یک قرن پیش، خانه‌ی جمعیت بزرگی از بهائیان ایران شد که از آزار و بهایی‌ستیزی در ایران گریخته بودند، و به این شهر نوبنیاد مهاجرت کردند. عشق‌آباد در عرض چند سال به یکی از بزرگ‌ترین مراکز تجمع جامعه بهائی تبدیل شد.
گفته‌اند و می‌گویند که ایران به مفهوم یک وطن، یک ملیت برساخته‌ای بیش نیست. ما در این خوانش پا را ازین هم فراتر می‌گذاریم و می‌گوییم که ایران در متن ادبی یک «مجاز» است، اما مجازی که تعریفی برای آن در کتاب‌های معانی و بیان پیدا نمی‌شود. این چگونه مجازی‌ست؟
این کتاب حاوی ۵۰ نامه به قلم زندانیان سیاسی و عقیدتی است که طی چهل سال گذشته در زندان‌های جمهوری اسلامی نگاشته شده است. این مجموعه درکی تازه از ماهیت قدرت و تصویری منحصربه‌فرد از شیوه‌ی زندان‌بانی در ایران ارائه می‌دهد.
منيره برادران پيش از انقلاب اسلامی به دليل گرايش سياسی‌اش ۶ ماه و پس از انقلاب ۹ سال زندانی بود. حقيقت ساده، خاطرات سال‌های زندان او، گزارشی ارزشمند از مشاهدات و تجربيات‌اش در يکی از خونبارترين دوره‌های نقض حقوق زندانيان سياسی و عقيدتی است. به رغم سختی یادآوری آن روزهای تلخ و طاقت‌فرسا، او با تلاشی پیگیرانه و در طی ۴ سال این کتاب را نوشت.
روایت تاریخ سرکوب بهائیان ایران، خود همواره دچار سرکوب و تحریف بوده است. کتاب یکصد و شصت سال مبارزه با آیین بهائی، تلاش دارد تا به دور از توهم و تعصب مذهبی و اهریمن‌سازی از سرکوبگران، با ارائه‌ی اسناد و مدارک، روایتی از این تاریخ به دست دهد.
پس از دستگیری و تیرباران همکاران گیتی وحید در سال 1360 زندگی او و همسرش در گریزی ناخواسته از تعقیب کسانی که به دنبال دستگیری گیتی بودند به پنهان و پناه کشیده شد. این کتاب روایت فرهنگ وحید، همسر گیتی، از چهارماه زندگی مخفیانه و پر از ترس و اضطراب پیش از خروج آنها از ایران است.