در یکی از روزهای سرد اسفند ۱۳۷۲، هما دارابی، از بهترین روان‌پزشکان و استادان دانشگاه در ایران، گالن بنزین را برداشت و راهیِ میدان تجریش شد. روسری‌اش را درآورد، فریاد «زنده باد آزادی» و «مرگ بر دیکتاتور» سر داد و کبریت را روشن کرد.
فصل آخر کتابِ شنیداری «بخوان به نام ایران» از این هفته در حالی منتشر می‌شود که طنین پرشور «زن، زندگی، آزادی» جان تازه‌ای به روزگار ما دمیده است. امید زبانه می‌کشد و آرزوی دیرینه‌ی آزادی و آبادی ایران سر به فلک می‌ساید. بازخوانی تاریخ در چنین برهه‌ای یادآور راه رفته برای رسیدن به این آرزوست، یادآور تلاش و ایثار آنانکه در سنگلاخ سرکوب و انزوا مسیر پیمودند.
انقلاب چگونه رخ می‌دهد؟ عوامل ساختاری در وقوع انقلاب مؤثرتر است یا عاملیت فردی؟ خشونت یا خشونت‌پرهیزی؟ انقلاب‌های سیاسی پایدارترند یا انقلاب‌های اجتماعی؟ بررسی انقلاب‌ها در نقاط مختلف دنیا چه واقعیت‌هایی را درباره‌ی ماهیت هر یک از این رویدادهای تاریخی افشا می‌کند؟
مؤسسان آمریکا چه رسالتی برای این کشور قائل بودند؟ جنگ جهانی دوم چطور رابطه‌ی آمریکا با کشورهای شکست‌خورده در جنگ را تغییر داد؟ رؤسای جمهور آمریکا، از جورج بوشِ پدر تا ترامپ، چه نقشی برای آمریکا در دنیای تجارت و سیاست قائل بودند؟ و سرانجام، انزواطلبی یا مشارکت فعال، کدام به نفع دنیا و آمریکاست؟
عباس معروفی، نویسنده‌ی شهیر ایرانی پنجشنبه ۱۰ شهریور ۱۴۰۱ در تبعید درگذشت. او در این گفتگو که در سال ۲۰۱۸ و در حاشیه‌ی نمایشگاه «کتاب بدون سانسور» انجام شده، بخش‌هایی از آخرین رمانش «نام تمام مردگان یحیاست» را می‌خواند، درباره‌ی آن حرف می‌زند و از لذت نوشتن و زندگی‌اش در تبعید به‌عنوان نویسنده و ناشر می‌گوید. آقای معروفی در سال ۱۳۷۴ و در پی تهدیدها و ممنوعیت‌ها ایران را ترک کرد و ساکن برلین شد. او در بخشی از این گفتگو می‌گوید «می‌خواهم خودم را خرج کتاب و کلمه و فرهنگ و انسان کنم.»
آیا مرگ میلیون‌ها نفر بر اثر بیماری‌های عالمگیر، فقر و گرسنگی کودکان و بحران‌های محیط‌زیستی که آینده‌ی انسان را تهدید می‌کنند، طبیعی است؟ آیا باید بپذیریم که نابرابری بخشی تغییرناپذیر از جهان ماست؟ هر کدام از ما به‌عنوان یک فرد چه می‌توانیم بکنیم تا دنیا برای خود ما و نسل‌های آینده به جای بهتری تبدیل شود؟