آیا مرگ میلیون‌ها نفر بر اثر بیماری‌های عالمگیر، فقر و گرسنگی کودکان و بحران‌های محیط‌زیستی که آینده‌ی انسان را تهدید می‌کنند، طبیعی است؟ آیا باید بپذیریم که نابرابری بخشی تغییرناپذیر از جهان ماست؟ هر کدام از ما به‌عنوان یک فرد چه می‌توانیم بکنیم تا دنیا برای خود ما و نسل‌های آینده به جای بهتری تبدیل شود؟
امروز میدان موسیقی رپ میزبان نسل چهارم است. حالا که بیش از ۹۵ درصد مردم ایران به اینترنت دسترسی دارند، تعداد رپ‌کُن‌ها آنقدر زیاد است، و آنقدر از جانب جوانان شنیده می‌شوند که به‌هیچ‌وجه نمی‌توان انکارشان کرد. ما با نظر به چنین چشم‌اندازی در این پادکست در جستجوی پاسخ این پرسش هستیم: چرا رپ فارسی مهم است و باید به عنوان یکی از مهم‌ترین جریان‌های هنری و اجتماعی ایران آن را واکاوی کرد؟
در آخرین قسمت از این مجموعه در باره‌ی کرونا به مثابه‌ی بحران، انسانِ پسابحران، تقاطع کووید و رسانه، تئوری‌های توطئه، مدیریت و رهبری سوگ در پساکرونا با آزاده کیان، جامعه‌شناس و استاد دانشگاه سوربون، گفتگو کردم.
کرونا مرگ را به خبری روزانه تبدیل کرد. آیا مرگ مبتذل و پیش‌افتاده شده؟ آیا کمتر از قبل از مرگ می‌ترسیم؟ در پساکرونا به مرگ چگونه می‌اندیشیم و چه طور برای آن معناسازی می‌کنیم؟ و چگونه سوگواری می‌کنیم؟ در بخش ششم از مجموعه پادکستِ «یک متر و نیم» با عرفان ثابتی، جامعه‌شناس و پژوهشگر، در مورد مرگ و پساکرونا گفتگو کرده‌ایم.
کارشناسانْ کرونا را سمّ مهلکِ شکافِ جنسیتی و تهدیدگر دستاوردهایی می‌دانند که طی دهه‌ها تلاش به دست آمده بود. زنان در پساکرونا با چه جهانی روبرو خواهند شد؟ در بخش چهارم از مجموعه پادکستِ «یک متر و نیم» نعیمه دوستدار روزنامه‌نگار و فعال حقوق زنان در سوئد در این باره می‌گوید.
در بخش سوم از مجموعه پادکستِ «یک متر و نیم» اعظم بهرامی، روزنامه‌نگار و فعال حقوق کارگری در ایتالیا، از دورنمای کلی وضعیت کار در پساکرونا می‌گوید.